Kiedy cudzoziemiec powinien rozliczyć się z podatku w Polsce

Miejsce gdzie dana osoba ma rezydencję podatkową przesądza, od jakich dochodów, na jakich warunkach i przede wszystkim gdzie powinna płacić podatek od osiąganych przez siebie dochodów.
Praktyczne skutki Zatrudnieni cudzoziemcy, w tym także goście oddelegowani do pracy ze spółki macierzystej, przyjeżdżają do Polski sami lub z rodziną, wynajmowane są dla nich mieszkania, a ich pobyt w Polsce liczy się nierzadko w miesiącach lub latach. Pojawia się problem: gdzie osoby takie powinny rozliczyć się z podatków, czy muszą w Polsce zadeklarować dochód uzyskiwany za granicą, kiedy wystąpić o nadanie im NIP, czy pobierać od ich wynagrodzenia podatek zryczałtowany, czy według skali podatkowej. O tym przesądza tzw. rezydencja podatkowa: czy cudzoziemiec ma w Polsce ograniczony, czy nieograniczony obowiązek podatkowy. I tak np. obcokrajowiec niemający w Polsce nieograniczonego obowiązku podatkowego i uzyskujący wynagrodzenie za pracę w zarządzie polskiej spółki może być opodatkowany podatkiem ryczałtowym w wysokości 20 proc. uzyskanego przychodu. Natomiast jeśli nabędzie rezydencję podatkową w Polsce, to samo wynagrodzenie będzie opodatkowane według skali progresywnej (18 proc. i 32 proc.). Różne będą również formularze podatkowe, do których złożenia zobowiązany jest płatnik. Ponadto posiadanie nieograniczonego obowiązku podatkowego może nieść ze sobą takie korzyści, jak możliwość wspólnego rozliczenia z małżonkiem lub uniknięcie konieczności płacenia podatku według wyższych stawek w kraju macierzystym.
Decyduje miejsce zamieszkania
Pojęcie rezydencji podatkowej pojawia się w przepisach ustawy o PIT jedynie w kontekście tzw. certyfikatu rezydencji podatkowej. Jest to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika. Miejscem zamieszkania podatnika dla celów podatkowych jest zasadniczo terytorium kraju, w którym podlega on tzw. nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oprócz nie ograniczonego obowiązku podatkowego występuje również tzw. ograniczony obowiązek podatkowy. Kiedy mamy do czynienia z tymi dwiema sytuacjami. określa art. 3 ustawy o PIT.
Nieograniczony obowiązek podatkowy
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy
o PIT osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nie- ograniczony obowiązek podatkowy).
Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski uważa się osobę fizyczną, która:
• posiada tu centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
• przebywa tu dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
Dodajmy, że definicja miejsca zamieszkania została wprowadzona do ustawy o PIT dopiero od 1 stycznia 2007 r. Przed tą datą pojęcie miejsca zamieszkania rozpatrywane było wyłącznie na podstawie przepisów kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 25 k.c. miejscem zamieszkania jest miejscowość, w której osoba przebywa z zamiarem stałego pobytu.
Ograniczony obowiązek podatkowy

Z art. 3 ust. za ustawy o PIT wynika, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) tu osiąganych (ograniczony obowiązek podatkowy). Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Polski uważa się w szczególności dochody (przychody) z: - pracy tu wykonywanej. na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
- działalności wykonywanej tu osobiście, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, - - - działalności gospodarczej tu prowadzonej,
- położonej tu nieruchomości w tym z jej sprzedaży.

Źródło - Rzeczpospolita