zatrudnianie cudzoziemców

Legalne zatrudnianie cudzoziemców

FORMALNOŚCI
Pracodawca, który chce legalnie przyjąć do firmy cudzoziemca, musi uzyskać zezwolenie
na pracę. Może się tym nie przejmować, gdy zawiera angaż z obywatelem państw członkowskich Unii Europejskiej, Ukraińcem lub Białorusinem
Zatrudnienie w Polsce obywatela innego państwa UE nie sprawia polskim pracodawcom wielu kłopotów, ponieważ nie wiąże się z koniecznością występowania o zezwolenie na pracę. Ci cudzoziemcy, a także z krajów Europejskiego Obszaru Gospodarczego mogą swobodnie przemieszczać się po terytorium państw członkowskich i podejmować w nich pracę. Gwarantuje to art. 39 traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.
Jednoetapowe postępowanie
Zupełnie inaczej wygląda sytuacja cudzoziemców spoza obszaru UE. Oni muszą poddać się specjalnej procedurze, by legalnie podjąć pracę na terenie Polski. Reguluje ją ustawa z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U z 2008 r. nr 69, poz. 415 ze zm.). Chodzi o uzyskanie zezwolenia na pracę. Formalności związane z jego uzyskaniem załatwia przyszły pracodawca, składając wniosek do wojewody właściwego ze względu na siedzibę pracodawcy. Musi to zrobić, gdy cudzoziemiec:
wykonuje pracę w firmie mającej siedzibę na terytorium Polski,
• pełni funkcję w zarządzie osoby prawnej wpisanej do rejestru przedsiębiorców,
• wykonuje pracę u pracodawcy zagranicznego i jest delegowany na teren Polski na minimum 30 dni w roku,
•jest delegowany na terytorium Polski w celu wykonania tymczasowych usług (eksportowych),
.jest delegowany od pracodawcy zagranicznego na teren RP w celu wykonania innych usług przez okres co najmniej trzech miesięcy w ciągu kolejnych sześciu.
Jeszcze do roku 2009 wydawanie zezwoleń na pracę przebiegało dwuetapowo: pracodawca musiał najpierw wystąpić o wydanie przyrzeczenia zezwolenia na pracę, a dopiero później mógł się starać o właściwe pozwolenie na pracę. Ta procedura odeszła na szczęście do lamusa i teraz pracodawca od razu składa wniosek o zezwolenie na pracę dla obcokrajowca, który ma zasilić jego załogę. Wzór wniosku o wydanie pozwolenia określa rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej z 29 stycznia 2009 r. w sprawie wydawania zezwolenia na pracę cudzoziemca (Dz. U nr 16, poz. 84, dalej rozporządzenie).
Wniosek z wieloma załącznikami
Do wniosku składanego do właściwego urzędu wojewódzkiego pracodawca musi dołączyć wiele dokumentów, których rodzaj określa § 6 rozporządzenia. ilość załączników zależy m.in. od tego, czy pracodawcą jest osoba fizyczna, czy prawna, i od tego czy obcokrajowcowi ma być powierzona funkcja w zarządzie osoby prawnej. Są to m.in.
• odpis z KRS bądź zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej,
• umowa spółki,
• zaświadczenie o wysokości osiągniętego dochodu lub straty poniesionej za ostatni
rok
• informacje o stanie zatrudnienia w firmie,
.kopia umowy, na podstawie której cudzoziemiec ma świadczyć pracę (może to być umowa o pracę lub umowa cywilnoprawna),
• dowód uiszczenia odpowiedniej wpłaty (jest to 50 zł, jeśli praca ma być powierzona cudzoziemcowi na okres nieprzekraczający trzech miesięcy, a jeśli okres ten ma być dłuższy, opłata wynosi 100 zł). Pracodawca musi mieć na
uwadze, że wojewoda wyda pozwolenie, uwzględniając przede wszystkim
wysokość oferowanej cudzoziemcowi płacy, która musi odpowiadać wynagrodzeniu pracowników wykonujących porównywalną pracę w Polsce; w tym celu organ posiłkuje się danymi GUS, oraz
• sytuację na lokalnym rynku pracy - wojewoda zasięga informacji u starosty powiatu,
na terenie którego ma być wykonywana praca, o tym czy nie ma możliwości zaspokojenia potrzeb kadrowych zainteresowanego pracodawcy według rejestrów bezrobotnych, sprawdza również, czy pracodawca przeprowadził jakąkolwiek rekrutację wśród polskich kandydatów i czy jej wynik był negatywny.
Ważność dokumentu
limitowana
Na rozpatrzenie wypełnionego wniosku wraz z koniecznymi dokumentami wojewoda ma miesiąc, ale w sprawach szczególnie skomplikowanych okres ten może wydłużyć do dwóch miesięcy liczonych od dnia wszczęcia postępowania. Gdy podejmie pozytywną decyzję, wyda zezwolenie dla konkretnej osoby i pracodawcy, na ściśle określone stanowisko, na czas oznaczony nie dłuższy jednak niż trzy lata (w przypadku osób mających pełnić funkcje w zarządzie firmy na maksymalnie pięć lat).
Gdy pracodawca zamierza przedłużyć z cudzoziemcem umowę, powinien na 30 dni przed upływem terminu ważności pozwolenia na pracę wystąpić o przedłużenie decyzji wojewody. Warunkiem jego uzyskania jest, aby obcokrajowiec zajmował to samo stanowisko co dotychczas.
Wojewoda może uchylić wydane przez siebie zezwolenie na pracę, m.in. w razie utraty przez cudzoziemca uprawnień do wykonywania pracy czy świadczenia jej w sposób nielegalny.
Sąsiedzi mają lepiej Pracodawca w wielu przypadkach może zatrudniać cudzoziemców bez zezwolenia na pracę. Nie musi go uzyskiwać m.in. dla osoby mającej status uchodźcy nadany w Polsce, zezwolenie na osiedlenie się u nas, status rezydenta długoterminowego Wspólnot Europejskich w RP, wykonującej usługi artystyczne trwające do 30 dni w roku kalendarzowym, wygłaszającej wykłady i referaty naukowe, będącej nauczycielem języków obcych czy studentem itd.
Na tym nie koniec. Bez zezwolenia popracuje też osoba posiadająca obywatelstwo jednego z państw graniczących z Polską. Wynika to z rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z 30 sierpnia 2006 r. w sprawie wykonywania pracy przez cudzoziemców bez konieczności uzyskania zezwolenia na pracę (Dz.U nr 156, poz. 1116 ze zm.). Rosjanie, Ukraińcy, Białorusini i Mołdowianie mogą pracować w Polsce bez zezwolenia do sześciu miesięcy w ciągu kolejnych 12 miesięcy (liczonych od dnia rozpoczęcia pracy). Wystarczy, że mają oświadczenie pracodawcy o zamiarze powierzenia pracy, które zostało bezpłatnie zarejestrowane w urzędzie pracy.

Po negatywnej decyzji może być odwołanie
Zezwolenia na zatrudnienie cudzoziemców w Polsce wojewoda wydaje w trybie decyzji administracyjnej. Postępowanie
wszczyna na wniosek przyszłego pracodawcy. Obcokrajowiec też jest stroną tego postępowania (orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego
w Warszawie z 4 maja
2006 r., II SAII Wa 204/06), Jeśli więc wojewoda wyda negatywną dla niego decyzję, sam może się od niej odwołać.

Źródło - Rzeczpospolita

Subskrybuje zawartość